Από: Ομάδα Εργαζομένων
Ένα θέατρο του παραλόγου εκτυλίσσεται στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, παράγωγο της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, παρουσιάζεται ως τοπικό πρόβλημα μεγάλων εισοδημάτων των μισθωτών και προτείνονται “εξοικονομήσεις” κατ' αρχήν από μια μερίδα των εργαζομένων, αυτήν του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Ποτέ ο πλούτος της Κύπρου δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο σήμερα. Ποτέ ο πλούτος αυτών των λίγων οικογενειών που ελέγχουν την οικονομία δεν έφτανε σε τέτοια μυθικά επίπεδα όσο σήμερα. Χαρακτηριστικά κάτω από 10% του πληθυσμού καρπούνται πάνω από το 50% του εθνικού εισοδήματος. Τελικά μετά από 50 χρόνια ανεξαρτησίας διαπιστώνουμε ότι διαμορφώνεται μια χώρα μπανανία, τσιφλίκι λίγων πλουτοκρατών. Αρκετοί πολιτικοί εργάζονται εργολαβικά, ανοιχτά και ξεδιάντροπα προς αυτήν την κατεύθυνση. Μερικοί πολιτικοί ανήκουν και οι ίδιοι σε αυτήν την μικρή μερίδα των πλουσίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Νικόλας Παπαδόπουλος και Αβέρωφ Νεοφύτου. Ποτέ πολιτικοί δεν πολέμησαν με τόση λύσσα ενάντια στα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ποτέ πολιτικοί δεν πολέμησαν με τόση μανία ενάντια στα συνδικάτα ως εκπροσώπους των εργαζομένων. Πέραν από την οικονομική διάσταση αυτό είναι πλήγμα ενάντια στην δημοκρατία και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.
Η επίθεση στους δημόσιους υπαλλήλους ακολουθεί την επίθεση στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα την τελευταία δεκαετία που συντελέστηκε μέσα από την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την πιο σκληρή εκμετάλλευση των ξένων εργαζομένων. Η βελτίωση των όρων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα είναι αναγκαία και επείγουσα, και αυτή δεν μπορεί να προέλθει μέσα από την επιδείνωση των όρων εργασίας στον δημόσιο τομέα αλλά μέσα από την δικαιότερη κατανομή του πλούτου που συνολικά παράγει η χώρα.
Η επίθεση στους δημόσιους υπαλλήλους ακολουθεί την επίθεση στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα την τελευταία δεκαετία που συντελέστηκε μέσα από την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την πιο σκληρή εκμετάλλευση των ξένων εργαζομένων. Η βελτίωση των όρων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα είναι αναγκαία και επείγουσα, και αυτή δεν μπορεί να προέλθει μέσα από την επιδείνωση των όρων εργασίας στον δημόσιο τομέα αλλά μέσα από την δικαιότερη κατανομή του πλούτου που συνολικά παράγει η χώρα.
Δυστυχώς τα πλείστα από τα μέτρα που προτείνονται πλήττουν τους εργαζόμενους. Μια σωστή πολιτική από την σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης θα ήταν:
Αύξηση της φορολόγησης των εταιρειών αναλογικά με τον κύκλο εργασιών και τα κέρδη τους
Ουσιαστική φορολόγηση της ακίνητης μεγαλο – ιδιοκτησίας
Συνεισφορά του τεράστιου εκκλησιαστικού πλούτου σε γη, χρυσό και επιχειρήσεις και άτυπα έσοδα από τις εκκλησιαστικές τελετουργίες και τερματισμός της κρατικής επιχορήγησης στη μισθοδοσία των εκκλησιαστικών λειτουργών.
Μείωση της στρατιωτικής θητείας στο ένα έτος, των δαπανών του στρατού γενικά και πώληση όλων των άχρηστων στρατιωτικών υλικών όπως πχ οι πυραύλοι S-300.
Συνεργατική, δημοτική και κρατική εκμετάλλευση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας (που ανήκουν σε όλους) ήλιου και ανέμου καθώς και του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου προς όφελος όλων των Κυπρίων και όχι μόνο των λίγων. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μεγάλο μέρος της αναστάτωσης που προκαλούν οι συντηρητικοί πολιτικοί σχετίζεται περισσότερο με τα κέρδη αυτής της αναδυόμενης αγοράς παρά με την οικονομική κρίση.
Ομάδα εργαζομένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου