Από: Αδέσποτοι Σύντροφοι
Κάθε πτυχή αυτού του κράτους και της δημοκρατία τους μάς είναι εχθρική, ακριβώς επειδή δεν την ορίζουμε εμείς οι ίδιοι που καλούμαστε να την ζήσουμε. Βιώνουμε την εκμετάλλευση, την καταπίεση καθημερινά στους διάφορους ρόλους μας, έχοντας πάντα συνείδηση της πραγματικότητας.
Τους τελευταίους 5 μήνες γίναμε όλοι μάρτυρες σημαντικών εξελίξεων στο νησί αυτό και στον λαό που το αποτελεί.
Καθημερινά σε εφημερίδες, κανάλια και διαδίκτυο κατακλυζόμαστε από την προπαγάνδα του κράτους και των αφεντικών. Αναλυτές, επιστήμονες, δημοσιογράφοι και διάφοροι «ειδήμονες» του είδους, μας κρατάνε ενήμερους για τα «πάντα». Την έκρηξη στο Μαρί, την οικονομική κατάσταση της χώρας, την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, την οικονομική κρίση κλπ.
Κανείς όμως δεν μας λέει ότι το θέμα είναι πολιτικό, ότι έτσι είναι ο καπιταλισμός, ότι είναι μια κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά θεσμών, οράματος και νοήματος. Ένα θέμα ταξικό. Γιατί εκτός από την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση μεταξύ των αφεντικών, είναι και ένας ταξικός πόλεμος και την κρίση τους θα την υποστεί η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αν δεν αρχίσουν να επιτίθενται.
Η έκρηξη στο Μαρί εκτός από τις συνέπειες που είχε, μας έδειξε και πολλά άλλα στοιχειά που φυσικά τα Μέσα Μαζικής Ε(ξ)ημέρωσης με έντεχνο τρόπο προσπέρασαν. Ότι δηλαδή η εξουσιαστική οργάνωση της κοινωνίας μας, οι ιεραρχικοί δεσμοί της και οι θεσμοί – θέσεις τους είναι μια απάτη. Είναι προϊόν της επικράτησης των αφεντικών στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο.
Βλέπουμε καθαρά ότι τα αφεντικά, κυβερνώντες ή μη δεν έχουν το αλάνθαστο και είναι ανάξιοι – ανίκανοι να καθορίσουν την δικιά μας ζωή και όνειρα. Το μόνο που κάνουν είναι να προστατέψουν την αστική δημοκρατία τους, την βόλεψη τους και φυσικά αυτό το έκτρωμα που λέγετε καπιταλισμός.
Η κυριαρχία τους επιβάλλεται μέσω της παραγωγής μιας ψευδούς εικόνας για την αναγκαιότητα της ύπαρξη τους. Τα ΜΜΕ εκμεταλλευόμενοι την βαθιά μας εξάρτηση από την εξουσία και την τηλεόραση προσπαθούν να μας πείσουν ότι για όλα αυτά που συμβαίνουν φταίει η υπάρχουσα κυβέρνηση και σαν λύση μας παρουσιάζουν την αλλαγή της με κάποια άλλη που τους βολεύει καλύτερα.
Έτσι παρουσιάστηκε το φαινόμενο των «αγανακτισμένων». Ένα συνονθύλευμα από φασίστες, εθνικιστές, ρατσιστές, επιχειρηματίες, βουλευτές, μικροαστούς και ανέντακτους να μιμούνται τα διάφορα κινήματα που ξέσπασαν στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά με εντελώς άλλη προοπτική. Την άνοδο της «δεξιάς» στην εξουσία.
Βέβαια ούτε λόγος δεν γίνετε για την καθημερινή επίθεση σε κάθε πτυχή της ζωής μας βάζοντας μας να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε με μισθούς πείνας και υπό την απειλή της ανεργίας επιδεινώνοντας μια ούτως ή άλλως μίζερη επιβίωση σʼ ένα σύστημα που είμαστε αναγκασμένοι να πουλάμε την εργατική μας δύναμη προκειμένου να επιβιώσουμε.
Ούτε λόγος δεν γίνετε για την στήριξη με δις ευρώ στις τράπεζες για να στηρίξουν την οικονομία των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων που βρίσκεται σε «κρίση».
Ούτε λόγος δεν γίνετε για τον αστικό μύθο της ύπαρξης της εθνικής φρουράς ως φορέα ασφάλειας του νησιού που κάθε άλλο παρά ασφάλεια δεν προσφέρει, αν αναλογιστεί κανείς τα πόσα εγκλήματα και αυτοκτονίες προκάλεσε. Ούτε επίσης για το παζάρι δισεκατομμυρίων ευρώ που λυμαίνονται κάθε χρόνο στο όνομα της «προστασίας» μας από τον «εχθρό» που επινόησαν, ενώ στη πραγματικότητα προστατεύουν και εγγυώνται την ύπαρξη των ξένων και ντόπιων αφεντικών.
Ούτε λόγος δεν γίνετε για τις συνεργασίες που κάνουν για χάρη της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων με τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές πολεμικές μηχανές (βλέπε Ισραήλ, ΗΠΑ κλπ.) που κατακερματίζουν τον πλανήτη με εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες να καταλήγουν σε γκέτο σκλάβων ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα, σε μια κατάσταση διαρκούς ομηρίας.
Κάθε πτυχή αυτού του κράτους και της δημοκρατία τους μάς είναι εχθρική, ακριβώς επειδή δεν την ορίζουμε εμείς οι ίδιοι που καλούμαστε να την ζήσουμε. Βιώνουμε την εκμετάλλευση, την καταπίεση καθημερινά στους διάφορους ρόλους μας, έχοντας πάντα συνείδηση της πραγματικότητας.
Από αυτή μας τη συνείδηση πηγάζει η κριτική μας σε αυτήν την πραγματικότητα και ο αγώνας για την ανατροπή της. Ο αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο είναι αγώνας για την ελευθερία. Για να πάρουμε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι, καταπιεσμένοι τις τύχες στα χέρια μας και τον έλεγχο της ζωής μας χωρίς μεσάζοντες και νταβατζήδες.
Για αυτούς και τόσους άλλους λόγους το ψέμα της εθνικής ενότητας αποκαλύφθηκε, το σύμφωνο της κοινωνικής «ειρήνης» τους έσπασε και το πέρασμα από ένα κείμενο διαμαρτυρίας σαν και αυτό στην εξέγερση παραμένει πάντα ανοιχτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου