Οι καταλήψεις στην Wall Street και αλλού στην χώρα μας έχουν εμπνεύσει. Επιτέλους, οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους ξανά! Η δυναμική αυτών των δράσεων έχει τη δυνατότητα να αναθερμάνει τη διαμαρτυρία και την αντίσταση σε αυτήν την χώρα. Ελπίζουμε πως οι καταλήψεις αυτές θα αυξηθούν εξίσου σε αριθμούς και ουσία, και εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συμβάλλουμε σε αυτό.
Ξεκινώντας με την κατάληψη ενός πάρκου δίπλα στην Wall Street στις 17 Σεπτεμβρίου, ένα νέο κίνημα εξαπλώνεται σε όλη την χώρα στο οποίο άνθρωποι σε δημοσίους χώρους διαμαρτύρονται ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες. Σύντομα θα παρουσιάσουμε μια πλήρη ανάλυση αυτού του φαινομένου εδώ. Εν τω μεταξύ, αυτή είναι μια ανοικτή επιστολή προς το καταληψιακό κίνημα, αναφερόμενη σε κάποια από τα ζητήματα που έχουν προκύψει ως τώρα. Παρακαλούμε προωθήστε την ευρέως και εκτυπώστε την για διανομή σε γεγονότα «Κατάληψης»!
Υποστήριξη και αλληλεγγύη!
Οι καταλήψεις στην Wall Street και αλλού στην χώρα μας έχουν εμπνεύσει. Επιτέλους, οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους ξανά! Η δυναμική αυτών των δράσεων έχει τη δυνατότητα να αναθερμάνει τη διαμαρτυρία και την αντίσταση σε αυτήν την χώρα. Ελπίζουμε πως οι καταλήψεις αυτές θα αυξηθούν εξίσου σε αριθμούς και ουσία, και εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συμβάλλουμε σε αυτό.
Γιατί να μας ακούσετε;
Εν συντομία, επειδή το κάνουμε αυτό πολύ καιρό ήδη. Έχουμε περάσει δεκαετίες αγωνιζόμενοι ενάντια στον καπιταλισμό, οργανώνοντας καταλήψεις, και παίρνοντας αποφάσεις με συναινετικές διαδικασίες. Εάν αυτό το νέο κίνημα δεν μάθει από τα λάθη των προηγουμένων, κινδυνεύουμε να τα επαναλάβουμε. Συνοψίζουμε εδώ μερικά από τα σκληρά κερδισμένα μαθήματά μας.
Η κατάληψη δεν είναι κάτι καινούριο
Η γη πάνω στην οποία στέκουμε τελεί ήδη υπό κατάληψη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκαν με βάση την εξόντωση των γηγενών πληθυσμών και τον αποικισμό της γης τους, χωρίς να αναφερθούμε στους αιώνες σκλαβιάς και εκμετάλλευσης. Για να έχει νόημα μια αντικατάληψη, πρέπει να ξεκινά με αυτή την ιστορία. Καλύτερα ακόμη, θα πρέπει να εναγκαλιστεί την ιστορία της αντίστασης όπως επεκτείνεται από την αυτοάμυνα των γηγενών και τις εξεγέρσεις των σκλάβων στα διάφορα εργατικά και αντιπολεμικά κινήματα ως και το πρόσφατο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Το "99%" δεν είναι ένα κοινωνικό σώμα, είναι πολλά
Κάποιοι καταληψίες παρουσιάζουν μια αφήγηση σύμφωνα με την οποία το "99%" περιγράφεται ως μια ομοιογενής μάζα. Τα πρόσωπα που σκοπεύουν να εκπροσωπήσουν τους «καθημερινούς ανθρώπους» συχνά μοιάζουν ύποπτα, με τους κατά κύριο λόγο λευκούς, νομοταγείς μεσοαστούς πολίτες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα τηλεοπτικά προγράμματα, ακόμη και αν οι άνθρωποι αυτοί συνιστούν την μειονότητα του γενικού πληθυσμού. Είναι λάθος να αμβλύνουμε την διαφορετικότητά μας. Δεν ξυπνούν όλοι από τις αδικίες του καπιταλισμού για πρώτη φορά, κάποιοι πληθυσμοί έχουν γίνει στόχος της εξουσιαστικής δομής για χρόνια ή και γενιές. Οι μεσοαστοί εργαζόμενοι που τώρα χάνουν την κοινωνική τους θέση μπορούν να μάθουν από εκείνους που βρίσκονται στην πλευρά των αδικημένων πολύ περισσότερο.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς μερικά "σάπια μήλα"
Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα του εγωισμού μερικών τραπεζιτών επενδυτών, είναι η αναπόφευκτη συνέπεια ενός οικονομικού συστήματος το οποίο επιβραβεύει τον αμείλικτο ανταγωνισμό σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένας στατικός τρόπος ζωής, αλλά μια δυναμική διαδικασία που καταναλώνει τα πάντα, μεταμορφώνοντας τον κόσμο σε κέρδος και καταστροφή. Τώρα που δεν έχει μείνει τίποτε άλλο για να καταστραφεί, το σύστημα καταρρέει, αφήνοντας ακόμη και τους μέχρι πρότινος προνομιούχους του στο κενό. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην παλινδρόμηση σε κάποιο προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού - στην επιστροφή στον κανόνα του χρυσού, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν αυτό, αλλά ούτε τα προηγούμενα αυτά στάδια ωφέλησαν το "99%". Για να βγούμε από αυτό το χάλι, θα πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά άλλους τρόπους συσχετισμού μεταξύ μας και με τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Η αστυνομία είναι αναξιόπιστη
Μπορεί να είναι «κανονικοί εργαζόμενοι», αλλά η δουλειά τους είναι η προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Όσο παραμένουν εργαζόμενοι ως αστυνομικοί, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς, όσο φιλικά και αν φέρονται. Οι καταληψίες που δεν το γνωρίζουν αυτό ήδη θα το μάθουν από πρώτο χέρι μόλις απειλήσουν τις ανισότητες του πλούτου και της εξουσίας στις οποίες βασίζεται η κοινωνία μας. Οποιοσδήποτε επιμένει ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει και να υπηρετεί τους απλούς ανθρώπους έχει μάλλον ζήσει μια προνομιούχα ζωή, και μάλλον υποτελή.
Μην φετιχοποιείτε την υπακοή στο νόμο. Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τα προνόμια των πλουσίων και των ισχυρών, η υπακοή σε αυτούς δεν είναι απαραίτητα ηθικά σωστή - μπορεί να είναι και ανήθικη. Η σκλαβιά είναι παράνομη. Και οι ναζί είχαν νόμους. Πρέπει να αναπτύξουμε τη δύναμη της συνείδησης για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα, άσχετα από τους νόμους.
Για να έχει διαφορετικούς συμμετέχοντες ένα κίνημα πρέπει να αφήνει χώρο για διαφορετικές τακτικές
Είναι αυτάρεσκο να νομίζεις ότι ξέρεις πώς πρέπει να δρα ο κάθε ένας επιδιώκοντας έναν καλύτερο κόσμο. Η απαξίωση των άλλων εξοπλίζει μόνο τις αρχές για την απονομιμοποίηση, διαίρεση και καταστροφή του κινήματος συνολικά. Η κριτική και ο διάλογος ωθούν κάθε κίνημα μπροστά, τα εξουσιαστικά κολλήματα το παραλύουν. Ο σκοπός δεν θα πρέπει να υποχρεώνει όλους να υιοθετήσουν ένα σύνολο τακτικών, αλλά να ανακαλύπτουν πως οι διαφορετικές προσεγγίσεις μπορούν να είναι αμοιβαία ωφέλιμες.
Μην υποθέτετε ότι όσοι παραβαίνουν τον νόμο ή συγκρούονται με την αστυνομία είναι προβοκάτορες
Πολλοί είναι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν ισχυρούς λόγους να είναι θυμωμένοι. Δεν είναι όλοι παραιτημένοι στο νομικίστικο πασιφισμό, κάποιοι άνθρωποι θυμούνται ακόμη πώς να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους. Η αστυνομική βία δεν είναι απλώς ένας τρόπος πρόκλησής μας, είναι σχεδιασμένη ώστε να μας τραυματίζει και να μας τρομοκρατεί θέτοντάς μας σε αδράνεια. Σε μια τέτοια κατάσταση η αυτοάμυνα έχει ζωτική σημασία.
Η υπόθεση ότι εκείνοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με τις αρχές είναι κατά κάποιον τρόπο συνεργάτες των αρχών δεν είναι μόνο παραλογή —υπονομεύει το πνεύμα που απαιτεί η πρόκληση του στάτους κβο, και καταργεί το κουράγιο όσων είναι έτοιμοι να το κάνουν. Το υπονοούμενο αυτό είναι τυπικό χαρακτηριστικό των προνομιούχων ανθρώπων που έχουν διδαχθεί να εμπιστεύονται τις αρχές και να φοβούνται όλους όσους τις παραβαίνουν.
Καμία κυβέρνηση -δηλαδή, καμία συγκεντρωτική εξουσία- δεν θα θέσει τις ανάγκες των απλών ανθρώπων πριν τις ανάγκες των ισχυρών
Είναι αφελές να το ελπίζει κανείς αυτό. Το κέντρο βάρους αυτού του κινήματος πρέπει να είναι η ελευθερία και η αυτονομία μας, αλλά και η αλληλοβοήθεια που μπορεί να διατηρήσει αυτά τα δυο - σε καμία περίπτωση η επιθυμία για μια "υπόλογη" συγκεντρωτική εξουσία. Δεν έχει ποτέ υπάρξει κάτι τέτοιο, ενώ ακόμη και το 1789 οι επαναστάτες προήδρευσαν μιας "δημοκρατίας" με σκλάβους, χωρίς να αναφερθούμε καν στους πλουσίους και τους φτωχούς.
Αυτό σημαίνει ότι σημαντικότερη δεν είναι απλώς η διατύπωση αιτημάτων προς αυτούς που μας κυβερνούν, αλλά η ανάπτυξη της δύναμης να καταστήσουμε αυτά τα αιτήματα πραγματοποιήσιμα οι ίδιοι. Αν το κάνουμε αυτό αποτελεσματικά, οι ισχυροί θα υποχρεωθούν να πάρουν τα αιτήματα μας στα σοβαρά, ακόμη και αν το κάνουν για να διατηρήσουν την προσοχή και τη συναίνεσή μας. Αποκτούμε αξιοπρέπεια αναπτύσσοντας τις δικές μας δυνάμεις.
Κατά παρόμοιο τρόπο, αμέτρητα κινήματα του παρελθόντος έμαθαν πολύ δύσκολα ότι η εδραίωση της δικής τους γραφειοκρατίας, όσο "δημοκρατική" και αν ήταν αυτή, υπονόμευσε τελικά τους αρχικούς σκοπούς τους. Δεν πρέπει να αποδίδουμε εξουσία σε νέους ηγέτες, ούτε καν σε νέες δομές λήψης αποφάσεων, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να υπερασπιστούμε και να διευρύνουμε την ελευθερία μας, καταργώντας παράλληλα τις ανισότητες που μας έχουν επιβληθεί.
Οι καταλήψεις θα ανθήσουν με τις δράσεις που πραγματοποιούμε
Δεν είμαστε εδώ απλώς και μόνο για να "βγάζουμε γλώσσα στην εξουσία" - όταν μιλάμε μόνο, οι ισχυροί στρέφουν τα αυτιά τους σε άλλη κατεύθυνση. Ας δώσουμε χώρο σε αυτόνομες πρωτοβουλίες οργανώνοντας την άμεση δράση που αντιμετωπίζει την πηγή των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών.
Ευχαριστούμε για το διάβασμα, τα σχέδια και τις δράσεις. Μακάρι κάθε όνειρό μας να βγει αληθινό.
\
Υποστήριξη και αλληλεγγύη!
Οι καταλήψεις στην Wall Street και αλλού στην χώρα μας έχουν εμπνεύσει. Επιτέλους, οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους ξανά! Η δυναμική αυτών των δράσεων έχει τη δυνατότητα να αναθερμάνει τη διαμαρτυρία και την αντίσταση σε αυτήν την χώρα. Ελπίζουμε πως οι καταλήψεις αυτές θα αυξηθούν εξίσου σε αριθμούς και ουσία, και εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συμβάλλουμε σε αυτό.
Γιατί να μας ακούσετε;
Εν συντομία, επειδή το κάνουμε αυτό πολύ καιρό ήδη. Έχουμε περάσει δεκαετίες αγωνιζόμενοι ενάντια στον καπιταλισμό, οργανώνοντας καταλήψεις, και παίρνοντας αποφάσεις με συναινετικές διαδικασίες. Εάν αυτό το νέο κίνημα δεν μάθει από τα λάθη των προηγουμένων, κινδυνεύουμε να τα επαναλάβουμε. Συνοψίζουμε εδώ μερικά από τα σκληρά κερδισμένα μαθήματά μας.
Η κατάληψη δεν είναι κάτι καινούριο
Η γη πάνω στην οποία στέκουμε τελεί ήδη υπό κατάληψη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκαν με βάση την εξόντωση των γηγενών πληθυσμών και τον αποικισμό της γης τους, χωρίς να αναφερθούμε στους αιώνες σκλαβιάς και εκμετάλλευσης. Για να έχει νόημα μια αντικατάληψη, πρέπει να ξεκινά με αυτή την ιστορία. Καλύτερα ακόμη, θα πρέπει να εναγκαλιστεί την ιστορία της αντίστασης όπως επεκτείνεται από την αυτοάμυνα των γηγενών και τις εξεγέρσεις των σκλάβων στα διάφορα εργατικά και αντιπολεμικά κινήματα ως και το πρόσφατο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Το "99%" δεν είναι ένα κοινωνικό σώμα, είναι πολλά
Κάποιοι καταληψίες παρουσιάζουν μια αφήγηση σύμφωνα με την οποία το "99%" περιγράφεται ως μια ομοιογενής μάζα. Τα πρόσωπα που σκοπεύουν να εκπροσωπήσουν τους «καθημερινούς ανθρώπους» συχνά μοιάζουν ύποπτα, με τους κατά κύριο λόγο λευκούς, νομοταγείς μεσοαστούς πολίτες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα τηλεοπτικά προγράμματα, ακόμη και αν οι άνθρωποι αυτοί συνιστούν την μειονότητα του γενικού πληθυσμού. Είναι λάθος να αμβλύνουμε την διαφορετικότητά μας. Δεν ξυπνούν όλοι από τις αδικίες του καπιταλισμού για πρώτη φορά, κάποιοι πληθυσμοί έχουν γίνει στόχος της εξουσιαστικής δομής για χρόνια ή και γενιές. Οι μεσοαστοί εργαζόμενοι που τώρα χάνουν την κοινωνική τους θέση μπορούν να μάθουν από εκείνους που βρίσκονται στην πλευρά των αδικημένων πολύ περισσότερο.
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς μερικά "σάπια μήλα"
Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα του εγωισμού μερικών τραπεζιτών επενδυτών, είναι η αναπόφευκτη συνέπεια ενός οικονομικού συστήματος το οποίο επιβραβεύει τον αμείλικτο ανταγωνισμό σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένας στατικός τρόπος ζωής, αλλά μια δυναμική διαδικασία που καταναλώνει τα πάντα, μεταμορφώνοντας τον κόσμο σε κέρδος και καταστροφή. Τώρα που δεν έχει μείνει τίποτε άλλο για να καταστραφεί, το σύστημα καταρρέει, αφήνοντας ακόμη και τους μέχρι πρότινος προνομιούχους του στο κενό. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην παλινδρόμηση σε κάποιο προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού - στην επιστροφή στον κανόνα του χρυσού, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν αυτό, αλλά ούτε τα προηγούμενα αυτά στάδια ωφέλησαν το "99%". Για να βγούμε από αυτό το χάλι, θα πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά άλλους τρόπους συσχετισμού μεταξύ μας και με τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Η αστυνομία είναι αναξιόπιστη
Μπορεί να είναι «κανονικοί εργαζόμενοι», αλλά η δουλειά τους είναι η προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Όσο παραμένουν εργαζόμενοι ως αστυνομικοί, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς, όσο φιλικά και αν φέρονται. Οι καταληψίες που δεν το γνωρίζουν αυτό ήδη θα το μάθουν από πρώτο χέρι μόλις απειλήσουν τις ανισότητες του πλούτου και της εξουσίας στις οποίες βασίζεται η κοινωνία μας. Οποιοσδήποτε επιμένει ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει και να υπηρετεί τους απλούς ανθρώπους έχει μάλλον ζήσει μια προνομιούχα ζωή, και μάλλον υποτελή.
Μην φετιχοποιείτε την υπακοή στο νόμο. Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τα προνόμια των πλουσίων και των ισχυρών, η υπακοή σε αυτούς δεν είναι απαραίτητα ηθικά σωστή - μπορεί να είναι και ανήθικη. Η σκλαβιά είναι παράνομη. Και οι ναζί είχαν νόμους. Πρέπει να αναπτύξουμε τη δύναμη της συνείδησης για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα, άσχετα από τους νόμους.
Για να έχει διαφορετικούς συμμετέχοντες ένα κίνημα πρέπει να αφήνει χώρο για διαφορετικές τακτικές
Είναι αυτάρεσκο να νομίζεις ότι ξέρεις πώς πρέπει να δρα ο κάθε ένας επιδιώκοντας έναν καλύτερο κόσμο. Η απαξίωση των άλλων εξοπλίζει μόνο τις αρχές για την απονομιμοποίηση, διαίρεση και καταστροφή του κινήματος συνολικά. Η κριτική και ο διάλογος ωθούν κάθε κίνημα μπροστά, τα εξουσιαστικά κολλήματα το παραλύουν. Ο σκοπός δεν θα πρέπει να υποχρεώνει όλους να υιοθετήσουν ένα σύνολο τακτικών, αλλά να ανακαλύπτουν πως οι διαφορετικές προσεγγίσεις μπορούν να είναι αμοιβαία ωφέλιμες.
Μην υποθέτετε ότι όσοι παραβαίνουν τον νόμο ή συγκρούονται με την αστυνομία είναι προβοκάτορες
Πολλοί είναι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν ισχυρούς λόγους να είναι θυμωμένοι. Δεν είναι όλοι παραιτημένοι στο νομικίστικο πασιφισμό, κάποιοι άνθρωποι θυμούνται ακόμη πώς να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους. Η αστυνομική βία δεν είναι απλώς ένας τρόπος πρόκλησής μας, είναι σχεδιασμένη ώστε να μας τραυματίζει και να μας τρομοκρατεί θέτοντάς μας σε αδράνεια. Σε μια τέτοια κατάσταση η αυτοάμυνα έχει ζωτική σημασία.
Η υπόθεση ότι εκείνοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με τις αρχές είναι κατά κάποιον τρόπο συνεργάτες των αρχών δεν είναι μόνο παραλογή —υπονομεύει το πνεύμα που απαιτεί η πρόκληση του στάτους κβο, και καταργεί το κουράγιο όσων είναι έτοιμοι να το κάνουν. Το υπονοούμενο αυτό είναι τυπικό χαρακτηριστικό των προνομιούχων ανθρώπων που έχουν διδαχθεί να εμπιστεύονται τις αρχές και να φοβούνται όλους όσους τις παραβαίνουν.
Καμία κυβέρνηση -δηλαδή, καμία συγκεντρωτική εξουσία- δεν θα θέσει τις ανάγκες των απλών ανθρώπων πριν τις ανάγκες των ισχυρών
Είναι αφελές να το ελπίζει κανείς αυτό. Το κέντρο βάρους αυτού του κινήματος πρέπει να είναι η ελευθερία και η αυτονομία μας, αλλά και η αλληλοβοήθεια που μπορεί να διατηρήσει αυτά τα δυο - σε καμία περίπτωση η επιθυμία για μια "υπόλογη" συγκεντρωτική εξουσία. Δεν έχει ποτέ υπάρξει κάτι τέτοιο, ενώ ακόμη και το 1789 οι επαναστάτες προήδρευσαν μιας "δημοκρατίας" με σκλάβους, χωρίς να αναφερθούμε καν στους πλουσίους και τους φτωχούς.
Αυτό σημαίνει ότι σημαντικότερη δεν είναι απλώς η διατύπωση αιτημάτων προς αυτούς που μας κυβερνούν, αλλά η ανάπτυξη της δύναμης να καταστήσουμε αυτά τα αιτήματα πραγματοποιήσιμα οι ίδιοι. Αν το κάνουμε αυτό αποτελεσματικά, οι ισχυροί θα υποχρεωθούν να πάρουν τα αιτήματα μας στα σοβαρά, ακόμη και αν το κάνουν για να διατηρήσουν την προσοχή και τη συναίνεσή μας. Αποκτούμε αξιοπρέπεια αναπτύσσοντας τις δικές μας δυνάμεις.
Κατά παρόμοιο τρόπο, αμέτρητα κινήματα του παρελθόντος έμαθαν πολύ δύσκολα ότι η εδραίωση της δικής τους γραφειοκρατίας, όσο "δημοκρατική" και αν ήταν αυτή, υπονόμευσε τελικά τους αρχικούς σκοπούς τους. Δεν πρέπει να αποδίδουμε εξουσία σε νέους ηγέτες, ούτε καν σε νέες δομές λήψης αποφάσεων, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να υπερασπιστούμε και να διευρύνουμε την ελευθερία μας, καταργώντας παράλληλα τις ανισότητες που μας έχουν επιβληθεί.
Οι καταλήψεις θα ανθήσουν με τις δράσεις που πραγματοποιούμε
Δεν είμαστε εδώ απλώς και μόνο για να "βγάζουμε γλώσσα στην εξουσία" - όταν μιλάμε μόνο, οι ισχυροί στρέφουν τα αυτιά τους σε άλλη κατεύθυνση. Ας δώσουμε χώρο σε αυτόνομες πρωτοβουλίες οργανώνοντας την άμεση δράση που αντιμετωπίζει την πηγή των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών.
Ευχαριστούμε για το διάβασμα, τα σχέδια και τις δράσεις. Μακάρι κάθε όνειρό μας να βγει αληθινό.
\
αναδημοσίευση απο http://www.anarkismo.net/article/20797
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου