Από: The Society of Enemies
Είμαστε οι συνέπειες. Αυτό κατέγραψε η ποίηση της στιγμής, γραμμένο με σπρέυ σ’ ένα οδόφραγμα από σκουπιδοτενεκέδες έξω απ’ το Occupy Oakland τις ώρες πριν την πολιορκία του από εκατοντάδες μπάτσους και την καταστροφή του. Μια απειλή, μια υπόσχεση, μα πάνω απ’ όλα αυτό που σήμαινε η φράση ήταν ότι ό,τι συμβαίνει τώρα στο Oakland δεν είναι απλά μια εφήμερη έκρηξη, ή μια ακόμη απ’ τις ταραχές -μία το εξάμηνο- που περνούν απ’ την πόλη σαν κομήτες. Όχι, είναι μέρος μιας μακράς αλυσίδας. Υπάρχουν συνέπειες στα πράγματα που κάνουμε. Οι μέρες μας δεν είναι πια μια συλλογή από απλά συμβάντα και τυχαιότητες, μια τυχαία διανομή στιγμών χωρίς συνοχή. Επιτέλους, ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για έναν λόγο, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτός ο λόγος φαίνεται σαν ένας καθαρός παραλογισμός. Επιτέλους, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτή η αναγκαιότητα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα. Είμαστε οι συνέπειες αυτές. Είμαστε τα καθαρά προϊόντα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν μπορεί πια να εγγυηθεί για μας ούτε καν την επιβίωσή μας, πάνω στην οποία εξαρτάται η δική του επιβίωση, δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε καν τις ανυπόφορες δουλειές και την εκπαιδευτική λοβοτομή των προηγουμένων δεκαετιών. Το ίδιο το αμερικανικό κράτος δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη – ακόμα κι αν είχε την οικονομική άνεση να φυλακίσει ακόμα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συνέπειες έφτασαν. Αφού περιόδευσαν τον κόσμο ως ταραχές και γενικές απεργίες, μαζικές κατασκηνώσεις σε πλατείες και σχεδόν επαναστάσεις, αυτές οι συνέπειες ήρθαν επιτέλους και στις παρακμάζουσες αμερικανικές πόλεις απ’ τις οποίες ξεπήδηξε πρώτα η κρίση.
Είμαστε όμως παραπάνω από απλές συνέπειες της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Είμαστε επίσης οι φορείς της συνέπειας. Είμαστε ο αρμός μεταξύ του “εάν” και του “τότε”. Είμαστε αυτό που κάνει αυτό που πρέπει να συμβεί να συμβεί. Αν οδηγούμαστε στην κατάληψη της Oscar Grant Plaza απ τη φύση των συνθηκών, αληθεύει επίσης ότι το κάναμε τόσο συνειδητά, με διαύγεια σχετικά με τους σκοπούς μας, και με τις ελάχιστες υπεκφυγές. Ιδρύσαμε έναν χώρο θεμελιωμένο στην ελευθερία του να δίνεις και να παίρνεις κι όχι στην ανταλλαγή, έναν χώρο όπου για τον καθένα υπήρχε ένα γεύμα ή μια σκηνή, ένα εργαστήρι ή μια πολιτική συζήτηση, και αν ήθελε, ανοιχτή συμμετοχή στην κατάληψη σ’ ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων (αν και η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ και δέσμευση). Και το κάναμε αυτό με ανοιχτή έχθρα προς τους μπάτσους και τις δημοτικές αρχές, αρνούμενοι τις παγίδες τους να μπούμε σε διαπραγματεύσεις με κάθε ευκαιρία. Μια τέτοια κομμούνα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από κάθε είδους φροντίδα, προσοχή, θέληση, αποφασιστικότητα και προσπάθεια. Αυτός ο χώρος ήταν, από πολλές απόψεις, το αντίθετο του τυχαίου. Και πάλι, χωρίς να είναι ανοιχτός στο αυθόρμητο, χωρίς την ευαισθησία απέναντι στην τάξη των συμβάντων – με άλλα λόγια των “υλικών συνθηκών” – δε θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κρίση είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για μια κομμούνα. Όταν γκρεμίσαμε τον φράχτη που η πόλη ύψωσε για να μας αποτρέψει απ’ το να επιστρέψουμε στην plaza, το κάναμε όχι μόνο επειδή έπρεπε, όχι μόνο επειδή το θελήσαμε, αλλά κι επειδή το επιλέξαμε.
Παραδόξως, ο μηδενισμός έχει γίνει η φιλοσοφία της μόδας μεταξύ των ριζοσπαστών αυτήν την ίδια ιστορική στιγμή που, για πρώτη φορά, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα που πραγματικά μετράνε. Φυσικά, αν παίζει κανείς βάσει πιθανοτήτων, ο μηδενισμός είναι το πιο ασφαλές στοίχημα.
Τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε δεν έχουν σημασία. Το πιο πιθανό είναι ότι τον καπιταλισμό θα τον διαδεχθεί κάτι εξίσου άσχημο ή ακόμα χειρότερο, ή ακόμα και χρόνια ολικής καταστροφής. Επιπλέον, κάθε νηφάλια εκτίμηση του εχθρού, και της κατάστασης αυτών που έχουν κηρύξει την πλήρη αντιπαράθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει μόνο στο συμπέρασμα ότι η οποιαδήποτε δύναμη ικανή να εγκαθιδρύσει έναν νέο τρόπο ζωής θα πρέπει να προκύψει όχι ως αποτέλεσμα μιας ετσιθελικής ανταγωνιστικής επιβολής αλλά ως απάντηση σε νέες ιστορικές εξελίξεις, νέες “αντικειμενικές συνθήκες” μεταξύ ανθρώπων που σήμερα, δεν είναι υπό καμμία έννοια δεδηλωμένοι εχθροί του υπάρχοντος. Αυτό όμως που αγνοεί μια τέτοια οπτική είναι ότι και οι ίδιοι είμαστε ιστορία. Είμαστε μέρος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. Αυτός είναι ο λόγος που η στιγμή της κρίσης είναι τόσο σημαντική, επειδή είναι μια στιγμή όπου το ξόρκι της “αντικειμενικότητας” σπάει, όπου οι μυριάδες λειτουργίες και θεσμοί που είναι σχεδιασμένοι να διασφαλίζουν ότι ό,τι κι αν κάνουμε δεν έχει σημασία – απ’ την αστυνομία ως τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ – παύουν να λειτουργούν, όπου αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους: της εξουδετέρωσης, της απόκρυψης, της παραποίησης ή καταστολής του ανταγωνισμού. Η κρίση είναι η στιγμή όπου ό,τι κάνουμε αποκτά σημασία επειδή τα όργανα της διαχείρισης του ανταγωνισμού αποτυγχάνουν. Επειδή υπάρχουν οι συνέπειες.
Η κρίση είναι η συνθήκη. Είναι ο υποθετικός όρος της πρότασης, είναι το “εάν”, αλλά η κρίση δεν είναι ικανή από μόνη της να παράγει συνέπειες, να μετατρέψει το “εάν” σε τότε, μια συνθήκη σε μια συνέπεια. Βρέθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι – φίλοι και άγνωστοι – που έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει, που αναγνώρισαν την ευκαιρία! Τίποτε απ’ αυτά δε γίνει έτσι απλά. Θέλει τεράστια προσπάθεια, συμμετοχή, ευφυΐα. Είναι ο καρπός από μακροχρόνιες συζητήσεις, φιλίες, εγχειρήματα. Τίποτε απ’ αυτά δε θα πιστοποιηθεί ποτέ ανοιχτά, κανένα όνομα δε θα μαθευτεί, όμως ο καθένας από μας γνωρίζει την αφοσίωση και το πείσμα και το κουράγιο των φίλων μας, όπως και τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει άνθρωποι τα ονόματα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε τί χρειάστηκε: απ’ τα πιο βαρετά καθήκοντα στα πιο συναρπαστικά, ήταν όλα τους απαραίτητα.
Δυο χρόνια πριν, η “κατάληψη” ήταν τυχοδιωκτισμός ή πρωτοποριακός ελιτισμός, μια βουτιά αυτοκτονίας τρελλαμένων περιθωριακών που οχυρώνονταν σε πανεπιστημιακά κτίρια ή έστηναν συγκρούσεις στους καταναλωτικούς διαδρόμους των πανεπιστημιουπόλεων ή έκαναν παρανοϊκές διαδηλώσεις στους αυτοκινητοδρόμους. Τα πανώ τους έγραφαν “εμείς είμαστε η κρίση” γιατί εμείς ήμασταν, ήμασταν η πρώτη έκφραση μιας κρίσης που θα γενικευόταν, τα παρανοϊκά παιδιά ενός παρανοϊκού κόσμου. Όμως τώρα δεν είμαστε απλά η κρίση. Μεγαλώσαμε πλέον, αποφοιτήσαμε (ακόμα κι όσοι από μας δεν πήγαμε ποτέ στο κολλέγιο ή ήμασταν ήδη μεγάλοι τότε). Είμαστε η συνέπεια. Περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς μέλλον στις χωρίς παρόν πλατείες των πόλεών μας, απ’τους χώρους σχηματισμού της εργατικής δύναμης προς τους χώρους κυκλοφορίας της, και τελικά, με τη γενική απεργία, στον χώρο της εκμετάλλευσης. Όσο μικροί κι αν ήμασταν, οι φωτοβολίδες μας αυτές έλαμψαν μες την νύχτα: μας προμήθευσαν με στιγμές θεωρητικοποίησης και πρακτικής επεξεργασίας των όσων βρίσκουμε τώρα, επιτέλους, στην καρδιά κάθε πόλης μας. Το σύνθημα Occupy Everything, κατάληψη στα πάντα, κάποτε εξωφρενικό, είναι πλέον κοινότυπο. Αν και μέχρι τώρα η κατάληψη έμεινε προσδεδεμένη στην μισο-δημόσια ιδιοκτησία – πανεπιστημιακά κτίρια και πάρκα – η γενική απεργία τώρα αποκαλύπτει μια δυνατότητα κατάληψης στην ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα που πραγματικά θέλουμε κι έχουμε ανάγκη: θα χρειαστούμε κτίρια για να επιβιώσουμε τους χειμερινούς μήνες, για παράδειγμα. Θα υπάρξουν συνέπειες στο τί θα κάνουμε στις 2 Νοέμβρη. Ας τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο άγριες και όμορφες γίνεται.
–The Society of Enemies
Πηγή: http://www.bayofrage.com
Οccupy Oakland:
Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011
Είμαστε οι συνέπειες. Αυτό κατέγραψε η ποίηση της στιγμής, γραμμένο με σπρέυ σ’ ένα οδόφραγμα από σκουπιδοτενεκέδες έξω απ’ το Occupy Oakland τις ώρες πριν την πολιορκία του από εκατοντάδες μπάτσους και την καταστροφή του. Μια απειλή, μια υπόσχεση, μα πάνω απ’ όλα αυτό που σήμαινε η φράση ήταν ότι ό,τι συμβαίνει τώρα στο Oakland δεν είναι απλά μια εφήμερη έκρηξη, ή μια ακόμη απ’ τις ταραχές -μία το εξάμηνο- που περνούν απ’ την πόλη σαν κομήτες. Όχι, είναι μέρος μιας μακράς αλυσίδας. Υπάρχουν συνέπειες στα πράγματα που κάνουμε. Οι μέρες μας δεν είναι πια μια συλλογή από απλά συμβάντα και τυχαιότητες, μια τυχαία διανομή στιγμών χωρίς συνοχή. Επιτέλους, ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για έναν λόγο, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτός ο λόγος φαίνεται σαν ένας καθαρός παραλογισμός. Επιτέλους, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτή η αναγκαιότητα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα. Είμαστε οι συνέπειες αυτές. Είμαστε τα καθαρά προϊόντα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν μπορεί πια να εγγυηθεί για μας ούτε καν την επιβίωσή μας, πάνω στην οποία εξαρτάται η δική του επιβίωση, δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε καν τις ανυπόφορες δουλειές και την εκπαιδευτική λοβοτομή των προηγουμένων δεκαετιών. Το ίδιο το αμερικανικό κράτος δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη – ακόμα κι αν είχε την οικονομική άνεση να φυλακίσει ακόμα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συνέπειες έφτασαν. Αφού περιόδευσαν τον κόσμο ως ταραχές και γενικές απεργίες, μαζικές κατασκηνώσεις σε πλατείες και σχεδόν επαναστάσεις, αυτές οι συνέπειες ήρθαν επιτέλους και στις παρακμάζουσες αμερικανικές πόλεις απ’ τις οποίες ξεπήδηξε πρώτα η κρίση.
Είμαστε όμως παραπάνω από απλές συνέπειες της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Είμαστε επίσης οι φορείς της συνέπειας. Είμαστε ο αρμός μεταξύ του “εάν” και του “τότε”. Είμαστε αυτό που κάνει αυτό που πρέπει να συμβεί να συμβεί. Αν οδηγούμαστε στην κατάληψη της Oscar Grant Plaza απ τη φύση των συνθηκών, αληθεύει επίσης ότι το κάναμε τόσο συνειδητά, με διαύγεια σχετικά με τους σκοπούς μας, και με τις ελάχιστες υπεκφυγές. Ιδρύσαμε έναν χώρο θεμελιωμένο στην ελευθερία του να δίνεις και να παίρνεις κι όχι στην ανταλλαγή, έναν χώρο όπου για τον καθένα υπήρχε ένα γεύμα ή μια σκηνή, ένα εργαστήρι ή μια πολιτική συζήτηση, και αν ήθελε, ανοιχτή συμμετοχή στην κατάληψη σ’ ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων (αν και η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ και δέσμευση). Και το κάναμε αυτό με ανοιχτή έχθρα προς τους μπάτσους και τις δημοτικές αρχές, αρνούμενοι τις παγίδες τους να μπούμε σε διαπραγματεύσεις με κάθε ευκαιρία. Μια τέτοια κομμούνα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από κάθε είδους φροντίδα, προσοχή, θέληση, αποφασιστικότητα και προσπάθεια. Αυτός ο χώρος ήταν, από πολλές απόψεις, το αντίθετο του τυχαίου. Και πάλι, χωρίς να είναι ανοιχτός στο αυθόρμητο, χωρίς την ευαισθησία απέναντι στην τάξη των συμβάντων – με άλλα λόγια των “υλικών συνθηκών” – δε θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κρίση είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για μια κομμούνα. Όταν γκρεμίσαμε τον φράχτη που η πόλη ύψωσε για να μας αποτρέψει απ’ το να επιστρέψουμε στην plaza, το κάναμε όχι μόνο επειδή έπρεπε, όχι μόνο επειδή το θελήσαμε, αλλά κι επειδή το επιλέξαμε.
Παραδόξως, ο μηδενισμός έχει γίνει η φιλοσοφία της μόδας μεταξύ των ριζοσπαστών αυτήν την ίδια ιστορική στιγμή που, για πρώτη φορά, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα που πραγματικά μετράνε. Φυσικά, αν παίζει κανείς βάσει πιθανοτήτων, ο μηδενισμός είναι το πιο ασφαλές στοίχημα.
Τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε δεν έχουν σημασία. Το πιο πιθανό είναι ότι τον καπιταλισμό θα τον διαδεχθεί κάτι εξίσου άσχημο ή ακόμα χειρότερο, ή ακόμα και χρόνια ολικής καταστροφής. Επιπλέον, κάθε νηφάλια εκτίμηση του εχθρού, και της κατάστασης αυτών που έχουν κηρύξει την πλήρη αντιπαράθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει μόνο στο συμπέρασμα ότι η οποιαδήποτε δύναμη ικανή να εγκαθιδρύσει έναν νέο τρόπο ζωής θα πρέπει να προκύψει όχι ως αποτέλεσμα μιας ετσιθελικής ανταγωνιστικής επιβολής αλλά ως απάντηση σε νέες ιστορικές εξελίξεις, νέες “αντικειμενικές συνθήκες” μεταξύ ανθρώπων που σήμερα, δεν είναι υπό καμμία έννοια δεδηλωμένοι εχθροί του υπάρχοντος. Αυτό όμως που αγνοεί μια τέτοια οπτική είναι ότι και οι ίδιοι είμαστε ιστορία. Είμαστε μέρος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. Αυτός είναι ο λόγος που η στιγμή της κρίσης είναι τόσο σημαντική, επειδή είναι μια στιγμή όπου το ξόρκι της “αντικειμενικότητας” σπάει, όπου οι μυριάδες λειτουργίες και θεσμοί που είναι σχεδιασμένοι να διασφαλίζουν ότι ό,τι κι αν κάνουμε δεν έχει σημασία – απ’ την αστυνομία ως τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ – παύουν να λειτουργούν, όπου αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους: της εξουδετέρωσης, της απόκρυψης, της παραποίησης ή καταστολής του ανταγωνισμού. Η κρίση είναι η στιγμή όπου ό,τι κάνουμε αποκτά σημασία επειδή τα όργανα της διαχείρισης του ανταγωνισμού αποτυγχάνουν. Επειδή υπάρχουν οι συνέπειες.
Η κρίση είναι η συνθήκη. Είναι ο υποθετικός όρος της πρότασης, είναι το “εάν”, αλλά η κρίση δεν είναι ικανή από μόνη της να παράγει συνέπειες, να μετατρέψει το “εάν” σε τότε, μια συνθήκη σε μια συνέπεια. Βρέθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι – φίλοι και άγνωστοι – που έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει, που αναγνώρισαν την ευκαιρία! Τίποτε απ’ αυτά δε γίνει έτσι απλά. Θέλει τεράστια προσπάθεια, συμμετοχή, ευφυΐα. Είναι ο καρπός από μακροχρόνιες συζητήσεις, φιλίες, εγχειρήματα. Τίποτε απ’ αυτά δε θα πιστοποιηθεί ποτέ ανοιχτά, κανένα όνομα δε θα μαθευτεί, όμως ο καθένας από μας γνωρίζει την αφοσίωση και το πείσμα και το κουράγιο των φίλων μας, όπως και τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει άνθρωποι τα ονόματα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε τί χρειάστηκε: απ’ τα πιο βαρετά καθήκοντα στα πιο συναρπαστικά, ήταν όλα τους απαραίτητα.
Δυο χρόνια πριν, η “κατάληψη” ήταν τυχοδιωκτισμός ή πρωτοποριακός ελιτισμός, μια βουτιά αυτοκτονίας τρελλαμένων περιθωριακών που οχυρώνονταν σε πανεπιστημιακά κτίρια ή έστηναν συγκρούσεις στους καταναλωτικούς διαδρόμους των πανεπιστημιουπόλεων ή έκαναν παρανοϊκές διαδηλώσεις στους αυτοκινητοδρόμους. Τα πανώ τους έγραφαν “εμείς είμαστε η κρίση” γιατί εμείς ήμασταν, ήμασταν η πρώτη έκφραση μιας κρίσης που θα γενικευόταν, τα παρανοϊκά παιδιά ενός παρανοϊκού κόσμου. Όμως τώρα δεν είμαστε απλά η κρίση. Μεγαλώσαμε πλέον, αποφοιτήσαμε (ακόμα κι όσοι από μας δεν πήγαμε ποτέ στο κολλέγιο ή ήμασταν ήδη μεγάλοι τότε). Είμαστε η συνέπεια. Περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς μέλλον στις χωρίς παρόν πλατείες των πόλεών μας, απ’τους χώρους σχηματισμού της εργατικής δύναμης προς τους χώρους κυκλοφορίας της, και τελικά, με τη γενική απεργία, στον χώρο της εκμετάλλευσης. Όσο μικροί κι αν ήμασταν, οι φωτοβολίδες μας αυτές έλαμψαν μες την νύχτα: μας προμήθευσαν με στιγμές θεωρητικοποίησης και πρακτικής επεξεργασίας των όσων βρίσκουμε τώρα, επιτέλους, στην καρδιά κάθε πόλης μας. Το σύνθημα Occupy Everything, κατάληψη στα πάντα, κάποτε εξωφρενικό, είναι πλέον κοινότυπο. Αν και μέχρι τώρα η κατάληψη έμεινε προσδεδεμένη στην μισο-δημόσια ιδιοκτησία – πανεπιστημιακά κτίρια και πάρκα – η γενική απεργία τώρα αποκαλύπτει μια δυνατότητα κατάληψης στην ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα που πραγματικά θέλουμε κι έχουμε ανάγκη: θα χρειαστούμε κτίρια για να επιβιώσουμε τους χειμερινούς μήνες, για παράδειγμα. Θα υπάρξουν συνέπειες στο τί θα κάνουμε στις 2 Νοέμβρη. Ας τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο άγριες και όμορφες γίνεται.
–The Society of Enemies
Πηγή: http://www.bayofrage.com
http://parallhlografos.wordpress.com/2011/11/05/oakland-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%BC/
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://gr.contrainfo.espiv.net/2011/11/06/oakland-ca-general-strike-closes-port-downtown-businesses/
ΑπάντησηΔιαγραφή